Translate

domingo, 30 de diciembre de 2012

MANIFIESTO VERNIANO DESDE VIGO



Amigos, amigas, hijos e hijas del Capitán Grant, vernianos todos:

Nos acercamos hoy al Puerto de Vigo para honrar la memoria de un escritor, de un visionario, de un genio y de un amigo de nuestra ciudad.

Julio Verne elevó al terreno del mundo platónico de las ideas el sueño del progreso, que es el mismo que mueve a Vigo desde su nacimiento en los primeros castros hasta la urbe industrial, comercial, dinámica y vital que hoy es. Sea sueño o pesadilla, esa es nuestra condición.

Hace casi un siglo y medio, en junio de 1878, Verne visitó nuestro puerto, a bordo de su yate, el “Saint Michel III”. Aquí fue recibido como un héroe, después de haber publicado, una década antes, su novela más importante, “Veinte mil leguas de viaje submarino”, en la que nuestra ría tiene un protagonismo especial.


En nuestro reduccionismo métrico-decimal, sin embargo, olvidamos una cuestión fundamental: ¿Cuánto mide una legua? Pues lo que ustedes quieran. Una legua es la distancia recorrida en una hora. Por ejemplo, en nuestras autopistas una legua mide, como máximo, 120 kilómetros. Si fuesen 240, una legua se mediría en tiempo. En tiempo de retirada de carné, claro está. En el mar, la legua tiene una medida exacta: 5.555 metros, un poco más de cinco kilómetros y medio y un pellizco. Sabedor de este hecho poético-científico, nuestro Julio Verne le otorgó una autonomía considerable al Nautilus de Nemo. Multipliquen ustedes días, kilómetros y dinero en el peaje de Rande y se harán a la idea de las dimensiones del viaje.

En el capítulo titulado “La bahía de Vigo”, Verne sitúa al capitán Nemo, y a su Nautilus, acercándose a la ensenada de San Simón. Sus buzos rescatan los tesoros de la Batalla de Rande. Son estas riquezas las que financian las aventuras del misterioso capitán de los siete mares del mundo. Dónde y cómo intercambió Nemo ese dinero por la tecnología que necesitaba para su submarino es, aún hoy, también un misterio.

No cotizó en bolsa, no tuvo acciones de Goldman Sachs, no pagó impuestos: Nemo hizo de su nombre una bandera. Porque su nombre, como bien saben ustedes, significa “Nadie”. Un hombre sin nombre, heredero de otro Nadie famoso: Ulises u Odiseo, como ustedes prefieran. Homero, el Julio Verne de la Antigüedad, nos contó como su héroe engañó a Polifemo diciéndole que su nombre era “Nadie” y, de esta forma, salvó su vida. El gigante descomunal gritaba: “¡Nadie me dejo ciego! ¡Nadie me ataca!” El resto de los cíclopes no le hicieron ni caso, claro.

Y con este Nemo-Nadie, el marinero Ned Land (que para siempre tendrá el rostro de Kirk Douglas) y el profesor Aronnax, descubren asombrados la Ría de Vigo y sus tesoros submarinos. Del mismo modo que millones de lectores, en todas las lenguas de la Tierra, leyeron las maravillas de nuestro mar y de nuestra historia, en las páginas de la inmortal novela de Verne.

Hoy estamos aquí para rendir homenaje a Julio Verne, que no sólo es el mayor divulgador de nuestra ciudad y de nuestra historia, sino también uno de los mayores escritores y pensadores de la cultura universal. Sin Verne, no existirían ni Einstein ni Freud, por ejemplo, y ni muchísimo menos el “sushi”, que es la comida favorita de Nadie, perdón, de Nemo.

En esta ría que tenemos el privilegio de contemplar, en estos mismos instantes, el Nautilus emerge de nuevo para descubrir Vigo al mundo y, también, por qué no, para descubrir Vigo a los vigueses y viguesas de hoy.

Julio Verne nos mandó 20.000 profecías, medidas en leguas, que se cierran en dos: Nemo –Nadie- viajara libre por los Siete Mares; Nemo –Nadie- salvará al mundo.

Ulises –u Odiseo, como ustedes prefieran- no llegó a Vigo porque, en aquel tiempo, esta ciudad era Tierra Ignota para la Grecia presocrática y sus habitantes, seres de leyenda, atlantes en tierra. Mucho tiempo después, las olas en movimiento del mar de Vigo de Martín Códax demostraron la espuma de un ronsel singular: El Nautilus lleva siglos con nosotros.

Verne –Monsieur Jules- viajó desde el centro de la Tierra a la Lúa con parada y fonda en Vigo. Y en este primer “Vernes de Xulio” en febrero, nuestro “Vernes de Xulio” Verne, en el que festejamos el aniversario del escritor, la Sociedade Verniana de Vigo quiere rescatar no sólo la memoria del lúcido y preclaro viajero del futuro, sino también la voz del capitán Nemo –Nadie- que nos habla a todos. Ellos –Verne, Homero, Códax, Nemo, Ulises, Ned Land…- somos nosotros, porque ellos son Vigo, y Vigo es el mundo.

Festejaremos esta fecha mañana y siempre en esta ciudad que sabe ganar –día a día- el pasado, el presente y el desconocido porvenir.

Hijos del Capitán Grant: Enhorabuena.

Y gritad con nosotros:

¡Viva Vigo!

¡Viva Verne!

¡Viva Ulises!

¡Viva Nemo!

¡Viva Nadie!

Firmado SVV (Sociedade Verniana de Vigo). 

Nalgures en Galicia, febreiro de 2012.


---------------------

EN GALEGO:

Amigos, amigas, fillos e fillas do Capitán Grant, vernianos todos:

Achegámonos hoxe ao Porto de Vigo para honrar a memoria dun escritor, dun visionario, dun xenio e dun amigo da nosa cidade.

Xulio Verne elevou ao terreo do mundo platónico das ideas o soño do progreso, que é o mesmo que move a Vigo desde o seu berce nos primeiros castros ata a urbe industrial, comercial, dinámica e vital que hoxe é. Sexa soño ou pesadelo, esa é a nosa condición.

Hai case un século e medio, en xuño de 1878, Verne visitou o noso porto, a bordo do seu iate, o “Saint Michel III”. Aquí foi recibido coma un heroe, após de ter publicado, unha década antes, a súa novela máis importante, “Vinte mil leguas de viaxe submarina”, na que a nosa ría ten un protagonismo especial.

No noso reduccionismo métrico-decimal, nembargantes, esquecemos unha cuestión fundamental: cánto mide unha legua? Pois o que vostedes queran: unha legua é a distancia percorrida nunha hora. Por exemplo: nas nosas autopistas unha legua mide, como máximo, 120 kilómetros. Se fosen 240 unha legua mediríase en tempo. En tempo de retirada de carné, claro está. No mar, a legua ten unha medida exacta: 5.555 metros, un pouco máis de cinco kilómetros e medio e un chisco. Sabedor de este feito poético-científico, o noso Xulio Verne otorgoulle unha autonomía considerable ó Nautilus de Nemo. Multipliquen vostedes días, kilómetros e cartos na peaxe de Rande, e faránse vostedes unha idea da dimensión da viaxe.


No capítulo titulado “Na bahía de Vigo”, Verne sitúa ó capitán Nemo, e ó seu Nautilus, achegándose á enseada de San Simón. Os seus mergulladores rescatan os tesouros da Batalla de Rande. Son estas riquezas as que financian as aventuras do misterioso capitán polos sete mares do mundo. Ónde e cómo intercambiou Nemo eses cartos pola tecnoloxía que precisaba o seu submarino é, aínda hoxe, tamén un misterio. Non cotizou en bolsa, non tivo accións en Goldman Sachs, non pagou impostos: Nemo fixo do seu nome unha bandeira. Porque o seu nome, como ben saben vostedes, significa “Ninguén”. Un home sen nome heredeiro de outro “Ninguén” famoso: Ulises?, ou Odiseo, como vostedes prefiran. Homero, o Xulio Verne da Antigüedade, contóunos cómo o seu heroe enganou a Polifemo dicíndolle que o seu nome era “Ninguén” e, deste xeito, salvou a vida. Polifemo berraba: “Ninguén” deixoume cego! “Ninguén” me ataca! O resto dos cíclopes non fixeron nin caso, claro. 
   
E con este Nemo-Ninguén, o mariñeiro Ned Land (que para sempre terá o rostro de Kirk Douglas) e o profesor Aronnax descobren asombrados a Ría de Vigo e os seus tesouros submarinos. Do mesmo xeito que millóns de lectores, en todas as linguas da Terra, leron as marabillas do noso mar e da nosa historia, nas páxinas da inmortal novela de Verne. 

Hoxe estamos aquí para render homenaxe a Xulio Verne, que non só é o maior divulgador da nosa cidade e da nosa historia, senón tamén un dos maiores escritores e pensadores da cultura universal. Sen Verne, non existirían nin Einstein nin Freud, por exemplo, e nin moitísimo menos o “sushi”, que é a comida favorita de Ninguén, perdón, de Nemo.

Nesta ría que temos o privilexio de contemplar, nestes mesmos intres, o Nautilus fondea de novo para descubrir Vigo ó mundo e tamén, por qué non?, para descubrir Vigo ós vigueses e viguesas de hoxe. Xulio Verne mandó unos 20.000 profecías, medidas en leguas, que se pechan en dous: Nemo ?Ninguén? viaxará ceibe polos sete mares; Nemo ?Ninguén?, salvará ó mundo.

Ulises?, ou Odiseo, como vostedes prefiran?, non chegou a Vigo porque, de aquela, esta cidade era Terra Ignota para a Grecia presocrática, e os seus habitantes, seres de lenda, atlantes en terra. Moito tempo despois, as ondas en movemento do mar de Vigo de Martín Códax amosaron a escuma dun ronsel singular: o Nautilus leva séculos connosco.


Verne? Monsieur Jules?, viaxou desde o centro da Terra ata a Lúa con parada e fonda en Vigo. E neste primeiro Vernes de Xulio en febreiro, o noso Vernes de Xulio Verne no que festexamos o cabodano do escritor, a Sociedade Verniana de Vigo quere rescatar non só a memoria do lúcido e preclaro viaxeiro do futuro, senón tamén a voz do capitán Nemo ? Ninguén?, que nos fala a todos. Eles? Verne, Homero, Códax, Nemo, Ulises, Ned Land…? Somos nos, porque eles son Vigo, e Vigo é o mundo. Festexaremos esta data mañá e sempre nesta cidade que sabe gañar ? ,día a día? O pasado, o presente e o descoñecido porvir. 

Fillos do Capitán Grant: noraboa. E berrade connosco:

Viva Vigo!

Viva Verne!

Viva Ulises!

Viva Nemo!

Viva Ninguén!

Firmado SVV (Sociedade Verniana de Vigo). 

Nalgures en Galicia, febreiro de 2012.

---------------------------

INGLISH

Vernian friends, sons and daughters of Captain Grant:

We are meeting here today in the Port of Vigo to pay tribute to the memory of a writer, a visionary, a genius and a friend of our town.

Jules Verne raised ideas and dreams of progress to a Platonic level, which is just what moves Vigo from its cradle in the first prehistoric settlements to becoming the industrial, commercial, dynamic and strategic town that it is nowadays. Whether that be a dream or a nightmare, that is its status.

Almost a century and a half ago, in June 1878, Verne came to visit our port, on board his yacht, the “Saint Michel III”. Here he was given a hero’s welcome, after having published, a decade previously, his most important novel, “Twenty thousand leagues under the sea”, where our ria played a vital role.

Our metric-decimal reductionism, however, has led us to forget one fundamental point: how much does a league measure? Whatever you want: a league is a distance travelled in one hour. For instance: on our motorways, one league measures, at the outside, 120 kilometres. If it were 240, a league would be measured in terms of time. In terms of the time needed for taking away one’s driving licence, needless to say. At sea, a league is an exact measure: 5,555 metres, slightly more than five and a half kilometres and a bit. Aware of this poetic-scientific fact, our Jules Verne gave Nemo’s Nautilus a considerable navigational range. Multiply for yourselves days, kilometres and cash spent on the Rande Bridge toll, and you will get some idea of the dimension of the voyage.


In the chapter entitled “Vigo Bay”, Verne portrays Captain Nemo and his Nautilus approaching San Simón bay. His divers rescue the treasures of the Battle of Rande. These are the riches that are to finance the adventures of the mysterious captain over the seven seas around the world. Just exactly where and how Nemo exchanged this cash for the technology needed for his submarine is still a mystery to this day. He wasn’t listed on the Stock Exchange, nor did he have shares in Goldman Sachs, nor did he pay taxes: Nemo made his name famous, because his name, as you well know, means “Nobody”. A man without a name, heir to another famous “Nobody”, Ulysses, or Odyseus, as you like. Homer, the Jules Verne of Antiquity, told us how his hero deceived Polyphemus by telling him that his name was “Nobody” and, in this way, he saved his life. Polyphemus shouted back, “Nobody” struck me blind! “Nobody” attacked me”! The other Cyclopes paid no attention to him, needless to say.

And with this Nemo-Nobody, the fisherman, Ned Land (who for all time will have the face of Kirk Douglas) and Professor Aronnax discover, in their amazement, the Ria of Vigo and its underwater treasures. In the same manner that millions of readers, in all the languages around the Planet, have read the marvels of our sea and of our history, on the pages of the immortal novel by Verne.

Here we are today to pay tribute to Jules Verne, who not only is the best promoter of our town and our history, but also one of the greatest writers and thinkers of universal culture. Without Verne, Einstein and Freud would not exist, nor would “sushi”, which is the favourite food ofNobody, sorry, of Nemo.

It is in this ria that we have the privilege to see the Nautilus once again moored here to unveil Vigo to the world and, in passing, to unveil Vigo for today’s locals. Jules Verne passed down to us 20,000 prophecies, measured in leagues, that fold into two: Nemo – Nobody – was to travel free over the seven seas; Nemo – Nobody – was to save the world.

Ulysses – or Odysseus, as you like – did not come to Vigo because, at that time, this town was Terra Ignota for pre-Socratic Greece, and its inhabitants, beings of legend, Atlanteans on land. A long time after, the moving waves of the sea of Vigo, portrayed by Martin Codax, revealed the foam left by a unique wake: the Nautilus has been with us for centuries.

Verne – monsieur Jules – travelled from the centre of the Earth to the Moon, stopping off and tying up in Vigo. And on this first Friday in July in February, our Jules Verne Friday when we celebrate the writer’s anniversary, the Vernian Society of Vigo sets out to bring back not only the memory of this lucid, illustrious time traveller, but also the voice of Captain Nemo – Nobody – who talks to all of us. They – VerneHomer, Codax, Nemo, Ulysses, Ned Land … are us, because they are Vigo, and Vigo is the world. We shall celebrate this date tomorrow and always in this town that knows how to win over – day after day – the past, the present and the unknown future.

Sons of Captain Grant, congratulations. And shout with us:

Viva Vigo!

Viva Verne!

Viva Ulysses!

Viva Nemo!

Viva Nobody!

Signed: SVV (Vernian Society of Vigo)

Somewhere in Galicia, February 2012.

No hay comentarios:

Publicar un comentario